Zašto će propasti Amerika - I deo - Oleg Platonov

 1. Nastanak SAD-a kao imperije zla

Sjedinjene Američke Države su nastale kao epicentar judejsko - masonske civilizacije. Ova država je stvorena uglavnom pod uticajem jevrejskih  elemenata i pokazala se, po Sombartovim rečima, kao “emanacija jevrejskog duha”. Sve sile zla, surovosti, razvrata i raspadanja, koje su svojstvene judejsko-masonskoj civilizaciji, uobličile su se najpotpunije i najdoslednije u istoriji SAD-a.

Godine 1905. predsednik SAD-a Theodore Roosevelt obratio se Jevrejima pozdravnim pismom povodom 250-godišnjice naseljavanja Jevreja u SAD. Opisujući zasluge Jevreja za Sjedinjene Države, on je direktno izjavio: “ Jevreji su pomogli da se formira država.” A bivši predsednik SAD-a Grover Cleveland istim je povodom rekao: “Samo neke, ili čak niti jedna od nacija koje čine američki narod, nije izvršila veći, direktniji ili indirektniji uticaj na razvoj savremenog amerikanizma nego što je to ostvarila jevrejska nacija.”

Sjedinjene Američke Države su kao država bile izgrađene na robovlasništvu i žestokoj eksploataciji crnaca. Američka nacija se formirala na krvi, kostima, zemlji i posedima više od 100 miliona ubijenih i mučenih Indijanaca, pravih vlasnika ove zemlje. Judejsko-masonski novinarski lobi sve do naših dana nameće pretpostavku o  tome da je Amerika bila stvorena rukama belih kolonista. A zapravo, je veći deo zemlje, još pre dolaska belaca, bio kultivisan od strane samih Indijanaca. Belci su nastupili kao okupatori, pljačkaši i razbojnici, koji su izgradili svoje blagostanje na smrti i patnjama desetine miliona Indijanaca i robova. Trgovinu robljem je u Americi započeo sam Kristofor Kolumbo. Pet njegovih jevrejskih saboraca (Marana), na čelu sa Sanchezom, predložili su mu da zarobi 500 Indijanaca i da ih proda kao robove u Sevilly.

Zamisao je bila ostvarena, mada sam Kolumbo iz ovog poduhvata nije izvukao korist, već su to učinili Marani koji su na taj način započeli eru trgovine robljem u Novom Svetu.  

Prvi Jevreji koji su počeli “trgovati” s Indijancima bili su H. Levi i N. Lo koji su podigli u Newportu fabriku alkohola navikavajući na piće lokalno indijansko stanovništvo.  Već posle kratkog vremena u oblasti Newportu bile su podignute još 22 fabrike za proizvodnju alkohola. Sve su pripadale Jevrejima.  Pomoću “vatrene vode” i direktnih ubistava (uništavanja celih naselja) u radijusu većem od 100 km oko Newporta domorodačko stanovništvo Amerike, Indijanci, bilo je likvidirano. Jevrejska trgovina “vatrenom vodom” nastavila se širiti. Krajem XVII i tokom XVIII veka znatan deo Jevreja, moćnih proizvođača alkohola, bavio se trgovinom robljem. Nije slučajno što je upravo Newport postao centar trgovine robljem.

Savremenici su ga upravo tako i nazivali -“jevrejski Newport - međunarodni centar trgovine robljem”.  U Newportu je Jevrejima pripadalo 300 brodova za prevoz robova.  Prema arhivskim dokumentima instituta Carnegie u Washongtonu su tri četvrtine trgovaca robljem bili Jevreji koji su živeli uglavnom u Newportu.  Najpoznatiji židovski trgovac robljem, koji se ovim kriminalnim obrtom bavio gotovo pola veka, bio je Aaron Lopez koji je lično kontrolisao polovinu trgovine robljem. Newport je u vreme A. Lopeza bio mesto u kojem je nikla jedna od prvih masonskih loža na teritoriju SAD-a, u 90 posto slučajeva sastavljena od Jevreja, a nakon 20 godina konstituisana je još jedna - Car David - koju su u potpunosti činili Jevreji.

Drugi centar jevrejske trgovine robljem u SAD-u bio je Charleston u Južnoj Karolini. Ovde su jevrejski  preduzetnici takođe podigli veliki broj fabrika alkohola čiji su proizvodi transportovani u Afriku u zamenu za roblje. Međutim, robovi iz ove “razmene” nisu išli samo u SAD, već i na jevrejske robovlasničke plantaže u Zapadnoj Indiji. Tu su dva jevrejska mešetara Ayerger i Zeiller, koji su tesno bili povezani sa Rotshschildima, osnovali robovlasničku agenciju Assiento.

Za Jevreje poput Aarona Lopeza Afrikanci su bili isto što i divlje životinje ili stoka. Sastav jevrejske trgovine robovima-crncima u XVIII veku bio je uspostavljen na sledeći način:

1. Na teritoriji Afrike su formirane podružnice trgovaca robljem koji su na sve načine (nasiljem, opijanjem, obmanom) hvatali crnce i okivali ih u lance.

2. Iz SAD-a su dolazili brodovi puni pića na kojima su nesrećnike, posle opuštanja “vatrenom vodom,” zatvarali u tamnice i šibali. Hranu i vodu su im dodavali kroz uzak otvor kroz koji se čovek nije mogao niti provući. Pre polaska broda u Ameriku kapetani-robovlasnici, bi se razračunavali s trgovcima-robovlasnicima. Za svakog crnca su davali ili 400 litara razblaženog alkohola (najčešće u vidu ruma), ili 40 kilograma baruta ili čak 18-20 dolara u novcu.

3. Robovlasnički brodovi su stizali u SAD i tu su se, kroz već razrađenu mrežu raznovrsne berze, crnci prodavali po celoj zemlji. Vrednost jednog roba dostizala je 2000 dolara. Već sredinom XVIII veka svaki šesti stanovnik istočnih država SAD-a bio je rob-crnac.

Jevrejski trgovci robljem su, za to vreme visoku, cenu crnaca objašnjavali čestom smrtnošću na putu iz Afrike u SAD. Zapravo, na temelju istorijskih  podataka, od deset crnaca obično je samo jedan dospevao do obala SAD-a. Samo između 1661.-1774. godine iz Afrike je u SAD bilo dovedeno oko milion živih robova, a više od devet miliona ih je umrlo na putu. Prihod jevrejskih trgovaca robljem od ovog poduhvata je iznosio najmanje dve milijarde dolara, prema cenama iz sredine XVIII veka što je bila astronomska svota za to vreme. Ovaj prihod je poslužio da se učvrsti moć jevrejskog finansijskog kapitala.

U XVII stoljeću, kada su evropski kolonisti počeli preplavljivati Severnu Ameriku, njena teritorija je bila naseljena mnogobrojnim indijanskim plemenima. Osvajači uopste nisu uzimali u obzir domorodačka prava i plemenske interese Indijanaca i doslovno su im od samog početka objavili rat do istrebljenja. Naravno, naoružani lukom i strelom, Indijanci se nisu mogli na odgovarajući način suprotstaviti osvajačima.

U oružanim sukobima na jednog ubijenog osvajača, ginule su desetine Indijanaca. Završivši na takav način s muškarcima, kolonisti su napadali

na indijanska naselja, gde su ostajale samo žene, deca i starci i bezdušno ih ubijali. Ona indijanska plemena koja osvajači nisu mogli uništiti silom oružja, istrebljivali su podlošću i lukavstvima.

Najrasprostranjenija metoda bila je prodaja Indijancima pokrivača zaraženih velikim boginjama  ili drugim opasnim bolestima, a takođe i prodaja otrovnih pića.

Osvojivši zemlju koja je pripadala Indijancima, kolonisti su njih, domorodačko stanovništvo, proglasili strancima. Prema zakonima SAD-a (koji su vredeli sve do 1924. godine!) Indijanci nisu bili građani te zemlje i nisu u njoj imali nikakva prava. Navešću nekoliko karakterističnih primera.

Jedno od mnogobrojnih indijanskih plemena - Cherokee, do XVII veka živelo je na teritoriji današnje Virginije, Caroline, Alabame i Georgije, zauzimajući široki pojas teritorije između planina i mora.

Posle 1721. Godine, beli osvajači počeli su postupno da potiskuju ovaj narod, zauzimajući njegovu zemlju i ostavljajući mu samo mali prostor.

Godine 1791. vlada SAD-a nametnula je tom narodu razbojnički ugovor lišavajući Cherokee velikog dela njegove istorijske teritorije.

Ostale zemlje ovog plemena proglašene su tobože neprikosnovenima. Međutim, posle 35 godina okupacijska politika se radikalizuje. Pri vojnom ministarstvu SAD  formira se Uprava za indijanska pitanja.

Podčinjenost Indijanaca vojnom ministarstvu svedoči o tome da federalne vlasti nisu skrivale svoje planove o produženju rata s Indijancima. Vlada SAD-a realizuje nasilno preseljavanje indijanskih plemena u tada puste oblasti Divljeg Zapada. Prinudnom preseljavanju je podvrgnuto pet velikih plemena koja su živela na jugoistoku SAD-a, a među njima su bili i Cherokee. Preseljavanje je izvedeno kao vojna operacija oružanih snaga SAD-a i bilo je praćeno neverovatnim nasiljem, masovnim ubistvima i bezakonjem. Vojni strvinari su pljačkali indijansku svojinu i oduzimali im stoku.

“Demokratska” vlada SAD-a, pod prijetnjom smrti, okuplja“predstavnike” indijanskih plemena, kako bi s njima zaključila“dobrovoljni” ugovor о prodaji zemlje. Okupivši tako, silom, 400 od 17000 Indijanaca iz plemena Cherokee na “plemenski skup”, okupatori su prisilili “narodnu skupštinu” da odobri ugovor koji je uskoro bio ratifikovan u Kongresu SAD-a. Tako je plemenu Cherokee bilo oduzeto 7 miliona jutara  dobro obrađene zemlje. Okupivši sve Cherokeeije, vojska ih je proterala na novoodređenu “indijansku teritoriju” preko Mississippija. Od 17000 Cherokeea za vreme selidbe je umrlo 4000 ljudi. Kasnije je i ova zemlja bila oduzeta Cherokeejima. Okupatori su im ukupno oduzeli 81,2 miliona jutara zemlje.

Preko Mississippija su bili prognani i Chiikasaawi, Choctawi, Creeki i Seminole koji su živeli na jugoistoku SAD-a. Američki general Jackson, koji se proslavio neviđenom surovošću u pohodima protiv Indijanaca,

1818. godine je u Floridi istrebio najmanje trećinu Seminola.

Govoreći kako se sprovodila kolonizacija ovih zemalja, Sombart piše: “Grupa izdržljivih muškaraca i žena - otprilike po dvadesetak porodica - upućivala se u nenaseljenu pustaru kako bi započeli novi život. Od ovih dvadeset porodica devetnaest je bilo opskrbljeno plugom i srpom; oni su išli s namerom da krče šumu, pale stepu i da svojim vlastitim radom zarađuju sebi hranu. Dvadeseta porodica je otvarala radnju i pomoću trgovine - možda čak pokretne trgovine - opskrbljivala je svoju sabraću preko potrebnim dobrima koje zemlja nije pružala. Ova dvadeseta porodica uskoro uzima na sebe i skupljanje poljoprivrednih proizvoda koje je proizvodilo ostalih devetnaest porodica. Ona pre ostalih dolazi do vlastitog novca i zato, u slučaju potrebe, može pozajmljivati drugima.

Često je u 'trgovini' koju su oni držali, postojalo nešto kao zemljoradnička kreditna banka, a često verojatno i agencija za prodaju zemlje i slična preduzeća. Na taj način, zahvaljujući delatnosti ove dvadesete porodice, zemljoradnik Severne Amerike od samog početka dolazi u dodir s novčanim i kreditnim poslovanjem Staroga sveta. Svi proizvodni odnosi se od samog početka odvijaju na savremenim temeljima. Duh grada se pobedonosno probijao u najudaljenija sela. Može se reći da se od prvih dana kolonizacije narodna privreda Amerike počinje prožimati kapitalističkim duhom i elementima kapitalističke organizacije. Jer, ova

prva jezgra se uskoro razgranavaju u velike organizacije. Ali, ko je stavio na ovaj Novi svet kapitalistički pečat, ko zapravo, ako se kao odlučujući faktor uzme čisto ličnii element, a ne istorijska konjunktura?

Dvadeseta porodica i u svakom selu!

Dovoljno je reći da je ova dvadeseta porodica svaki put bila jevrejska porodica koja se pridruživala grupi doseljenika ili je dolazila nakon što bi oni osnovali koloniju.”

 Jevrejske trgovačke ispostave, gde su za alkohol ili oružje trgovci (najčešće jevrejski) otkupljivali od Indijanaca krzno i gledali na njih kao na objekt eksploatacije, nisu dopuštale predstavnicima drugih ispostavada eksploatišu “njihove Indijance”. Na koji način su beli trgovci kažnjavali nepokorne Indijance, svedoči sledeća priča:

Jednom su se na Missouriju pojavili trgovci, predstavnici druge ispostave, i počeli otkupljivati krzno po povoljnijoj ceni. Tada su trgovci stare ispostave rešili da “kazne” Indijance koji su prodavali krzno konkurentima. Godine 1837. je bio poslat u ispostavu Fort-Union čovek koji je bolovao od boginja, a upravnik ispostave, koji je bio upozoren,pozvao je u Fort-Union 500 najboljih lovaca od onih koji su prodavali krzno konkurentima. U ispostavi su ih zarazili krvlju jednog bolesnika, a

zatim se upravnik oprostio s njima. Nije prošlo ni mesec dana, a sva plemena su obolela od boginja. Sačuvano je svedočenje upravnika ispostave Fort-McKenzi koji je posetio jedno od zaraženih sela da bi video kako deluje infekcija. Video je da su između wigwama ležale stotine leševa, a samo su dve žive Indijanke pevale pogrebne pesme.

Trgovci-zlikovci nisu na taj način samo ubijali Indijance, već su i zarađivali na njihovoj smrti jer su sa pokojnika skidali odeću sašivenu od odabranih bizonskih koža i slali je u svoje trgovine po gradovima.

Oružane snage SAD-a su se razvijale i jačale zahvaljujući operacijama masovnog ubijanja Indijanaca. U svakoj zgodnoj prilici beliosvajači bi  napadali Indijance i zverski ih ubijali. Prećutno geslo ovog genocida bilo je: “Potpuno očistiti Ameriku od Indijanaca.”

Godine 1864. odred majora Chiwingtona je na prepad napao naselje Cheyenna i pobio sve koji su se tamo zatekli. Američki vojnici su skalpirali čak i žene i decu. Nakon nekoliko godina na reci Washita, kao rezultat novog podmuklog napada koji je izveo general Custer, istrebljenje Cheyenna bilo je dovršeno.

Vlada SAD-a 1862. godine donosi Zakon о naseljavanju Zapada, tj. indijanskih teritorija. Kako bi stimulisala belce za borbu protiv Indijanaca, svakom kolonisti je obećala besplatnih “160 jutara dobre zemlje u trajno vlasništvo”. Indijanci - vlasnici ove zemlje - stavljaju se izvan zakona. Do kraja šezdesetih godina po celoj zemlji sprovode se masovni progoni i ubistva Indijanaca. Sačuvano je pismo jednog od prvih kolonista Kalifornije: “... Često sam se sporio sa Goodom о Indijancima. Good smatra da je potrebno ubijati svakog muškarca i ženu, ali Indijanke treba ostavljati žive. A meni je bilo jasno da mi trebamo ubijati i indijanske žene.”

Vlasti mnogih država u SAD-u su plaćale velike svote novca za svaki skalp ubijenog Indijanca. Na taj način američki vojnici su se iskupljivali pred nadređenima. I danas se u američkim muzejima čuva golema količina ovih skalpova.

Kongres SAD-a 1871. godine ratifikuje Zakon о indijanskim rezervatima. Nakaznije od zločina drevnih egipatskih faraona, koji su preseljavali narode, ovaj Zakon je legalizovao totalnu pljačku Indijanaca, preobrazivši prave vlasnike zemlje u obespravljene robove ostavljene na milost i nemilost sitnim federalnim službenicima.

Godinu dana posle donošenja ovog Zakona federalni opunomoćenik za indijansko pitanje je ovako okarakterisao državnu politiku SAD-a prema Indijancima: “Potrebno je jasno shvatiti da se о odnosu civilizovane države prema divljacima ne može postaviti pitanje časti nacije. S divljim ljudima je potrebno postupati isto kao i s divljim životinjama. To znači postupati s njima onako kako je u datoj situaciji najjednostavnije: ratovati, naneti im poraz ili se spašavati od njih begom. Indijanac se treba u rezervatu osećati onoliko dobro, a izvan njega onoliko loše koliko je to potrebno vladi. Oni koji se pokažu poslušnima, dobit će hranu i državnu zaštitu. A one koji se budu loše ponašali, potrebno je odmah kažnjavati ili uništavati...”.

Sasvim je očigledno kako državna politika SAD-a prema domicilnom narodu Amerike oponaša jevrejsko-talmudski model odnosa Jevreja prema gojima (akumi, nohri itd.). Taj isti odnos prema drugim ljudima kao prema stoci, ta ista zaprepašćujuća surovost i osećaj da im je sve dopušteno, susreće se kod fanatičnih Jevreja.

Odnos prema zemlji i imovini Indijanaca kao ničijoj, slobodnoj, takođe ponavlja jednu od temeljnih normi Talmuda koji vlasništvo nejevreja smatra “slobodnim jezerom”. Rukovodeći se ovim principom, jevrejsko-masonska vlada SAD-a je 1899. godine obznanila početak novog grabeža indijanske zemlje koja im je tek nedavno bila zapisana “zauvek” - američka vlada, slično jevrejskim boljševicima u Rusiji, odlučila je još jednom konfiskovati indijansku zemlju. Organizovana je opšte američka kampanja imenovana “Trkom”.

U pozivu vlade SAD-a je pisalo: “Svaki beli građanin Sjedinjenih Država koji želi dobiti besplatnu zemlju treba se 22. aprila 1899. Godine javiti na ranije određen položaj. Toga dana, u osam ujutro, bit će dan signal za start. Svaki učesnik 'trke' dobit će besplatno onaj deo zemlje koji osvoji pre drugih. Najbrži dobijaju više od ostalih!” Ove “trke” su okupljale hiljade belaca koji su se želeli okoristiti na račun Indijanaca.

Svaki učesnik je držao u ruci komad belog platna. Prvi koji bi uspeo postaviti svoju belu zastavicu na još nezauzetu indijansku zemlju, postajao bi njen vlasnik. Tako je na američkoj zemlji trijumfovao talmudski duh.

Prvobitna akumulacija kapitala, koja je dala mogućnost SAD-u da uspešno razvije svoju ekonomiju, bila je ostvarena na račun trgovine robljem, eksploatacije robova, pljačke indijanske imovine i njihove zemlje. Mit о američkim kolonistima koji svojim radom osvajaju zemlju je ista takva izmišljotina kao i mit о američkoj demokratiji. Veliki deo zemlje kultivisali su Indijanci, a ne belci. Zemlja na kojoj su beli okupatori počinjali od nule, bila je osvojena i kultivisana rukama robova.

Beli osvajači su razrušili civilizaciju i kulturu Indijanaca koja je po svojim duhovno-moralnim vrednostima bila na mnogo većem nivou od judejsko-talmudske i približavala se hrišćanskim shvatanjima. Patološka surovost i gramzivost, koje su karakterisale bele okupatore Severne Amerike, bile su apsolutno tuđe Indijancima. Opravdano su te bele pridošlice smatrali ljudima koji nisu sasvim normalni, koji su oštećeni i koji jedino zaslužuju sažaljenje. Na taj način bele osvajače Amerike promatrali su ruski pravoslavni sveštenici na Aljasci i u Kaliforniji, hrabro razobličavajući njihove razbojničke “podvige.”

Istinsko hrišćanstvo je uvek štitilo Indijance od surove samovolje i pljačke njihove imovine. Na američkim teritorijama, koje su sve do XIX veka pripadali Rusiji, Indijanci su u potpunosti opstali. Štaviše, mnogi od njih koji su primili hrišćanstvo uspeli su i očuvati svoju kulturu.

Nastavak sledi......